من فیلمی که دیشب از مرحوم رجایی گذاشته بودند و منزلش را نشان می دادند ـ‏‎ ‎‏یک دفعۀ دیگر هم مثل اینکه دیدم این را ـ بعضی از اشخاصی که پیش من بودند،‏‎ ‎‏می گفتند: ما رفتیم منزل آقای رجایی، این خوب نشان می داد، آنجا به این اندازه نیست؛‏‎ ‎‏واقع مطلب این طور نیست. این یک چیز بزرگی کانّه نشان دارد می دهد و حال آنکه ما که‏‎ ‎‏رفتیم منزلشان دیدیم که، مسئله این طور هم نیست. وقتی بنا شد که یک نفر رئیس جمهور‏‎ ‎‏شده یا یک نفر نخست وزیر است، آقا منزلش آنطوری است و وضع عادی اش‏‎ ‎‏این طوری است، این دیگر نمی شود که از یک قدرت بزرگی بترسد. برای چه بترسد؟‏‎ ‎‏این را که از او نمی گیرند. آن باید بترسد که می خواهد چپاول کند و می خواهد یک‏‎ ‎‏حکومت کذایی بکند، آن باید بترسد. اما رجایی ـ خدا رحمتش کند ـ و امثال اینها و‏‎ ‎‏باهنر و اینهایی که ما از دست دادیم، که این طور نبودند که زندگیشان جوری باشد که‏‎ ‎‏مبادا یک وقتی از دست ما برود؛ خاضع بشوند پیش دیگران و برای اینکه زندگی را‏‎ ‎‏بیشترش بکنند زورگویی کنند به مردم.‏

صحیفه امام، ج ۱۶، ص ۴۴۵