ان الناس امه واحده فبعث اللّه النبیین مبشرین و منذرین(بقره/۲۱۳)

عالم انسان جلوه ای از ظهور حق بود و انبیای الهی برای اخبار از ذات و اسما و صفات او و راه نمودن و راه بردن انسان به سوی او ظاهر گشتند؛ و چون انسان یک حقیقت بیش نیست و روح و جسم در او دوگانگی ایجاد نکرده است، بلکه این دو، مراتب یک هستی هستند، انبیا نیز با انسان دوگانه برخورد نکرده و او را جامع دیده اند. اوامر و نواهی آنان در تمام ابعاد وجودی و جلوه های هستی انسان در زندگی فردی و اجتماعی، مادی و معنوی جاری گشته تا او را به سرمنزل مقصود راهنمایی نمایند. رسالت پیغمبران الهی نه در زمین به دنیا محدود شده و نه در آخرت خلاصه گردیده است، بلکه یک رسالت واحد برای تربیت و کمال انسانی است.

آنچه تمام موجودات عالم در آن شرکت دارند، تربیت های تکوینی است که هر موجودی را از حدّ نقص به کمال لایق خود در تحت تصرّف ربوبیت می‏ رساند. اما انسان از تربیت تشریعی نیز بهره برده است که دیگر موجودات را از آن نصیبی نیست. و این تربیت هدایت طرق نجات و ارائه راههای سعادت و انسانیت است که بوسیله انبیاء علیهم السلام انجام می شود.( ر.ک. تفسیر سوره حمد، ص۴۵)

انسان دارای قوای مختلفی است که تدریجی در او تقویت می شوند و رشد بعضی از آنها تقدم بر رشد قوای عقلانی دارد. بنابراین اگر تقیدی برای کنترل آنها وجود نداشته باشد، نداشتن قدرت تمییز که اقتضای این قواست، موجب فساد انسان می شود. غلبه و تسلط این قوا بر قلب سبب دشواریِ تبعیت انسان از فرمان عقل می شود و بعثت انبیا انسان لجام گسیخته را تحت فرمان عقل، بلکه عقل کل و دستور شرع درمی آورد. تاریخ انبیا و قصص آنان بیانگر این واقعیت است که این بزرگان در راه هدایت بشر چگونه کوشیده ‏اند و وضع خودشان با خدا چگونه بوده است.( ر.ک. تقریرات فلسفه؛ ج‏۳، ص ۳۶۷)

سرشت انسان بالقوه قابلیت دارد تا با تربیت صحیح از عالم طبیعت تا آنجایی سیر کند که وَهْم هم تصور نمی کند. بعثت انبیا برای این است که انسان را به مراتب انسانیتش مطلع نماید و هر چیزی را که قابلیت آن را دارد، به فعلیت برساند و در واقع تربیتْ یک تربیت الهی شود.(ر.ک. صحیفه امام؛ ج‏۴، ص ۱۷۶)

بنابراین، نبی باید کسی باشد که بتواند حقایق را از عالم غیب گرفته، و مشاهده نماید و سپس آنها را در عالم شهود و کثرت بسط دهد و به دیگران هم برساند، و این امر بدون اینکه وجهه قلب فرد رو به هر دو طرف هستی، یعنی عالم شهادت و عالم غیب باز باشد، ممکن نیست.( ر.ک. تقریرات فلسفه؛ ج‏۳، ص ۳۵۱)

بعثت حضرت محمد(ص) در سرتاسر دهر؛ «مِنَ الازَلِ الَی الابَد»، روزی شریف تر از آن نیست؛ برای اینکه حادثه‏ ای بزرگتر از این حادثه اتفاق نیفتاده است. غیر از خداوند، بزرگتر از رسول اکرم(ص) در عالمِ وجود نیست. .(ر.ک. صحیفه امام؛ ج۱۲، ص ۴۱۹)

روز بعثت "رسول ختمی" بزرگترین شخصیت عالم امکان بر همه مسلمین و مستضعفین جهان مبارک.