این روزها یادآور یکی از حساس‌ترین مقاطع تاریخی برای ملت انقلابی ایران است. کسانی که اتفاقات اولین روز حمله به فرودگاه‌ها و مراکزی از کشورمان را به یاد دارند، نگرانی‌ها، دلهره‌ها و هول و هراس‌های حاصل از آن و بعضا پیش‌بینی‌ها و اقدامات منفعت‌طلبانه برگرفته از خاطرات دوران جنگ دوم جهانی را به یاد می‌آورند. اما از وقایع آن روزها حقیقتی درخشان‌تر از همه در اذهان وجود دارد که بیانگر تسلط روحی حضرت امام  بر حوادث و پیشامدهای بحران‌آفرین است. او با تکیه بر خداخواهی مخلصانه و با اعتماد به نفس بی‌نظیر حاصل از این خداخواهی و باور عمیق و صادقانه به فداکاری‌های مردم خوب کشورمان در راه آرمان‌ها و اهداف متعالی انقلاب‌شان و دفاع از میهن و آب خاک  سرزمین خویش با فراست و تدبیری خاص اوضاع و احوال را دگرگون ساخت و به زودی با راهنمایی‌ها و ارشادات او در پرتو تعالیم عالیه اسلام از جوانان مستعد این کشور جهادگرانی پرورش یافت که می‌توان انها را از اولیای خاص الهی به حساب آورد و ارزش‌های بی‌نظیری آفریده شد که منحصر به خود است و بسیار آموزنده؛ اما نحوه ارزشگذاری به این همه خوبی توسط حضرت امام خمینی(س) درس دیگری است که باید همواره یادآوری شود تا گرد فراموشی بر آن ننشیند تا یکی از بزرگترین دستمایه‌های ترویج خوبی‌ها در جامعه به ویژه برای نسل جوان‌مان باشد.

متن زیر قسمتی از پیام به رزمندگان اسلام در فضیلت جهاد در راه خدا و تجلیل از مقام رزمندگان است که در تاریخ 5 دى 1361 با اشاره به فراز اول خطبه جهاد در نهج البلاغه با خامه روح خدا بر سینه تاریخ بیان فضیلت‌ها نقش بسته است و به مناسبت هفته دفاع مقدس به آفرینندگان آن همه خوبی‌ها هدیه می‌شود:

«این فضیلت بزرگ [جهاد] در بین فضایل بی‌شمارى که براى مجاهدین فى سبیل اللَّه نقل شده بیشتر جلب توجه مى‏‌کند. این واژه‏‌ها با همان معناى عرفى خود- نه اسرار الهى و عرفانى که دست ما از آنها کوتاه است- بى‏‌شک گفتار و نوشتار بشر عادى از بیان آنها عاجز است. این مدال الهى بر بازوان مجاهدان، چون خورشید در نزد صاحبان اسرار غیبى و ملکوتى مى‌درخشد. مگر این جلوه همان خلقت نیست که ابراهیم خلیل الرحمن را مفتخر کرد؟ و بارقه‌اى از مقام حبیب اللهى نیست که در تارک افضل موجودات مى‏‌درخشد؟ و مگر نازله مقام ولىّ اللهى نیست از امیرالمؤمنین تا خاتم الاولیا که به آن اولیاء اللَّه مشرف شده؟ اگر هست- که هست- با چه بیان مى‏‌توان حول آن گردید، و با کدام چشم بشرى مى‌شود این جلوه را دید؟ پس بهتر اینکه من قاصر با تقدیم «السلام علیکم یا خاصة اولیاء اللَّه» دم فرو بندم‏.»(صحیفه امام، ج‏17، ص: 179)

منبع: جماران