به مناسبت آغاز دهه کرامت؛
عالمه آل طاها (س)، پناهگاه مطمئن
امام رضا(ع): «مَن زارَها عَارِفاً بِحَقِّها، فَلَهُ الجَنَّةُ ؛ هر کس شایستگی او [حضرت معصومه (س)] را بشناسد و زیارتش کند، لایق بهشت است.»
اول ذیقعده برابر است با میلاد پربرکت کریمه اهل بیت، حضرت فاطمه معصومه(س) و آغازین روز دهه کرامت، به همین مناسبت خاطراتی کوتاه از ارادت حضرت امام خمینی(س) به ساحت ملکوتی پناه شیعیان و پیام رسان غربت حضرت امام رضا(ع)، تقدیم حضور خوانندگان محترم می گردد:
وقار ملکوتی، چهره الهی، ادب اسلامی، نفوذ دید، عظمت روح، آرامش قلب در برابر حوادث، احترام بجا به اشخاص، تحویل گرفتن دلسوزان، اصرار به بازگو کردن جنایات رژیم، دوراندیشی، بجا گفتن، حضور در میان مردم، خاطراتی است که در ابتدای آشنایی با آن انسان برجسته دارم و این همه برای جامعه آن روز که خیلی سخت در اسارت رژیم منحوس پهلوی بودند و بخصوص برای روحانیان که اکثراً بی خبر از اوضاع ایران و جهان بودند، هم درس بود و هم زنگ بیدار باش و هم زمینه تربیت روحی، و قوت قلب که بالاخره آثارش در تمام جامعه ایران و سپس جوامع اسلامی، آنان که با فرهنگ ثمربخشش آشنا شدند، ظاهر شد.
در آن ایام که در قم مشغول تحصیل بودم و مصرّ بر این که همه روزه برای توسل به حرم حضرت معصومه مشرف شوم، آن منبع فیض ـ حضرت امام(س) ـ را به وقت دعا و زیارت در حال توجهی می دیدم که پس از سالها هنوز در آرزوی تحقق آن در خود هستم.
روزهای سوگواری در منزل ایشان ـ حضرت امام(س) ـ در کوچه یخچال قاضی شرکت می کردم. آن جناب را وقت ذکر مصیبت اهل بیت باحالتر و گریانتر از دیگران می دیدم، گریه ای که سرچشمه اش معرفت کامل او به ولایت و حقایق باطنیه و واقعیات ملکوتیه بود، گریه ای که سرمایه قلب و صفای باطن و روشنی درون آن جناب از قطرات آن دیده می شد.
منبع: کتاب صحیفه دل، ج1، صص 23-29 خاطرات حجت الاسلام والمسلمین انصاریان
*********
زمانی که امام در صحن بزرگ حضرت معصومه تدریس می فرمودند،هر روز بعد از درس به حرم مطهر حضرت معصومه(س) مشرف می شدند. این برای هر طلبه ممکن نبود. حتی من سراغ ندارم که مراجع بزرگ هم، هر روز به زیارت حضرت معصومه(س) مشرف بشوند.
منبع: کتاب پا به پای آفتاب،ج 3،ص 271،خاطرات حجت الاسلام و المسلمین احمد صابری همدانی
*********
من در ابتدا توصیف حضرت امام را از استادم شنیدم که بارها از شخصیت والایی به نام حاج آقا روح اللّه و یا حاج آقا، یاد می کرد و سپس با رؤیت حضرت ایشان، احساس وصف ناپذیری را در خود یافتم. آنچه در اولین برخورد در خود احساس نمودم با توجه به سابقه ذهنی که از شخصی به نام حاج آقا روح اللّه داشتم، جلوه ای از علم امام صادق علیه السلام و شجاعت و وقار جدش علی(ع) و شمایی از شخصیت جامع پیامبر(ص) بود.
امام هر روز پس از درس، از مسجد کوچک کوچه حرم (محل درس) در آخرین دقایق روز به زیارت حرم حضرت معصومه(س) مشرف می شدند و من در آن روزها زیارت حضرت امام را به معنی تشرف مرحوم ملاصدرا به حرم در حل معضلات فلسفی تفسیر می کردم و از این اسوهُ ملکوتی در حد فهم و توانایی برای خود سیرت و خلق و رفتار می ساختم. حتی یادم هست راه رفتن امام را تقلید می کردم.
منبع: کتاب صحیفه دل، صص 117-128، خاطره ای از مرحوم آیت الله عباسعلی عمید زنجانی
