عید نوروز از تاریخی ترین اعیاد ایرانیان است که برگزاری آن به صورت یک سنت دیرینه برجای مانده است و با حضور اسلام در ایران نه تنها این آیین ملی رنگ نباخت بلکه تطابق برخی از آداب آن با دستورات اخلاقی موجب جلای بیشتر آن شد.

یکی از این دستورات، "صله  رحم" است که قهرها را به آشتی مبدل می  کند و کینه ها و خصومت ها را با غبارگیری خانه و شهر به زباله دان می ریزد. اقوام دور و نزدیک همدیگر را می  بینند و دیدار سالمندان و بزرگان قوم، یاد آور خاطرات زحماتی است که آنها بر دوش کشیده اند.

از دیگر سنتها؛ نظافت و پاکیزگی است، کوچه و خیابان، شهر و بازار، خانه و دل همه پاکیزه می شوند تا به شکفتن گل ها و روییدن برگ سبز درختان جلوه بیشتری بدهند.

خلاصه کلام، نوروز سرآغاز غبار روبی دوباره جسم و جان است که با شکوفایی طبیعت همسو می شود.

نوروز یادآور حوادث تلخ و شیرینِ تاریخ انقلاب اسلامی ایران است، تصمیم هوشمندانه امام خمینی در آستانه نوروز 1342 و اعلام عزای عمومی به منظور اعتراض به ظلم ستمشاهی (صحیفه امام؛ ج 1، ص157)، برگزاری رفراندم جمهوری اسلامی در 12 فروردین 1358 (صحیفه امام؛ ج 6، ص431) و رهنمودهای ایشان بعد از حلول سال جدید از سال 1357 تا آخرین پیام که در سال 1368 فرمودند، همه بیانگر توجه ایشان به استفاده مفید از این ایام خجسته است. ایشان در پیام هایشان متناسب با حوادث روز با مردم سخن می گفتند و همگان را به پرهیز از هواهای نفس و تبعیت از سیره انبیاء و ائمه معصومین – علیهم السلام – دعوت می کردند. (صحیفه امام؛ ج 21، ص324)

باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا

جامۀ عید بپوشند، چه شاه و چه گدا

بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست 

نازم آن مُطربِ مجلس که بود قبله نما

صوفی و عارف از این بادیه دور افتادند 

جام میْ گیر ز مُطرب، که روی سوی صفا

همه در عید به صحرا و گُلستان بروند

منِ سرمست ز میخانه کُنم رو به خُدا

عید نوروز مُبارک به غنی و دَرویش

یار دلدار! ز بُتخانه دری را بگشا

گر مرا ره به در پیر خرابات دهی

به سر و جان به سویش راه نوردم، نه به پا

سالها در صفِ ارباب عمائم بودم

تا به دلدار رسیدم، نکُنم باز خطا

                                                                                                                                                                                          (دیوان امام، ص39)