سخنی از امام خمینی(قدس سره) درباره علی اکبر(ع)‏

‏‏ «حضرت علی بن الحسین(ع) در آن بحبوحۀ کذایی که بود، راجع به اینکه همه اصلاً مقدر است که باید کشته بشوید این طور نقل می‌کنند... عرض کرد به امام(ع) که: ‏‏او لسنا علی الحقّ‏‏، ما بحق نیستیم؛ فرمود: چرا. گفت: ‏‏فاذاً لا نبالی بالموت‏‏، پس چرا بترسیم از مردن؟ وقتی ما بحقیم» ‏

‏‏(ر.ک: صحیفه امام، ج9، ص 414-412)‏

‏‏ ‏

‏‏ستاره‌ای فروزان ‏

‏‏حماسه شکوهمند کربلا که با ایثار شگفت انگیز حضرت امام حسین(ع) و یاران وفادارش انجام پذیرفت، همچون منشوری منور از درخشندگی و فروزندگی ویژه‌ای برخوردار است و هیچ حادثه‌‌ای در مسیر تاریخ تشیع همتایی با آن را ندارد و با گذشت پرتوش پرنور، پیامش زیباتر، و وارسته همچون ستارگانی در منظومه تابناک خورشید کربلا (حضرت امام حسین(ع)) به پرتو افشانی پرداختند و بوستان محمّدی و گلستان علوی را معطّر ساختند. ‏

‏‏یکی از چهره‌های با شکوه این منظومه منور حضرت علی اکبر(ع) فرزند ارشد حضرت امام حسین(ع) است، همان رادمردی که در بیت امامت و بوستان ولایت پرورش یافت و ‏در جهت حمایت از ارزشهای الهی و زنده کردن سنت محمدی(ص) به امداد پدر بزرگوار خویش شتافت و پس از به تصویر کشیدن زیباترین صحنه شهامت، به فیض عظمای شهادت نایل آمد. ‏

‏‏این نامدار عرصه فداکاری در جرگه قهرمانان راستینی است که به انسانیت و فضیلت، زندگی بخشیده‌اند. او در راه حراست از شعله مقدسی که از هر سو تند بادهای حوادث بر آن می‌وزید، جان خویش را سخاوتمندانه بخشید و با این ایثار خود موجب شد تا ظلم و خیانت و جنایت نتواند با مخفی کردن خویش در ظاهری آراسته و مردم فریب، اندیشه‌ها را به جمود و زشتی و سکون وادارد. ‏

‏‏فریاد پیکارگرانی چون علی اکبر بود که بر سینه تخته سنگها اصابت کرد و از آنها گذشت و تا کرانه‌های مکان پیش رفت و از حصارهای زمان گذشت و سروش رهایی را به گوش انسانهای مشتاق حق و تشنه فضیلت رسانید. او در خفقان خونینی که همۀ حلقومها را از رعب و وحشت خاموش کرده بود، فریاد کشید و به صف ستمگران عصر یورش برد و جان خویش را دلیرانه بر سر این خروش نثار کرد. گرچه به ظاهر این فریاد اعتراض را در گلویش خاموش نمودند، اما انعکاس آن در فضای تاریخ تشیع جاودانه پیچید و در گذرگاه پر پیچ و خم تاریخ که قافله انسانها از آن شتابان می‌گذرد، تا ابد طنین افکن است.

‏

 ‏‏‏گلی در بوستان ولایت‏

‏‏علی اکبر در خاندان عصمت، بوستان طهارت و منزل امامت مراحل تربیتی خویش را سپری کرد و از این جهت شرافت و وارستگی این خاندان در وجودش تجلی یافت. ‏

‏‏او پرورش یافته سومین فروغ امامت است که به فضیلت، حمیت، غیرت و شجاعت آراسته و بر فرازین قله کمال و کرامت و معرفت قرار گرفته است. ‏

‏‏در صورت و سیرت و بیان به رسول اکرم(ص) شباهت داشت و در وقار، متانت و گشاده‌رویی به کمالاتی دست یافت. احترامی که برای پدر قایل بود، از روابط پدر و فرزندی فراتر می‌رفت، زیرا در تمامی مراحل زندگی مطیع امر آن امام بود و رضایت و اجازه او را در رفتار و اعمال خویش شرط اساسی موفقیت می‌دانست. به سبب تربیت‏ ‏خانوادگی و حالتی از پروا پیشگی که به دست آورده بود، منزه از کردار ناروا و رفتار مذموم گردید و درستی باطن و اخلاص در نیت و صداقت در بندگی خداوند رتبه معنوی او را افزون ساخت. ‏

‏‏جامعترین و بهترین سخن در خصوص معرفی فضایل او همان بیانات حضرت امام حسین(ع) است که وقتی جوانش عازم میدان نبرد با اشقیا بود، به زبان جاری ساخت و او را در خلق، خُلق و منطق و بیان به جدش رسول اکرم(ص) تشبیه نمود و اندوه خود را به خاطر مفارقت او اعلام کرد و بر قاتلانش نفرین فرستاد. ارزش معنوی این جوان تا به آن اندازه است که پدر بزرگوارش با آن مقام عصمت و امامت، زندگی پس از او را فنا و مرگ و زیستن با او را حیات واقعی می‌داند: ‏

«‏‏قَتَلَ اللهُ قَوْماً قَتَلُوکَ‌ یابُنَیَّ مٰا اَجْرَ أَهُمْ عَلَی الرَّحْمٰانِ وَعَلیٰ رَسُولِهِ و عَلَی اِنتهٰاکِ حُرْمَةِ الرَّسوُلِ عَلَی الدّنیاٰ بَعْدَکَ الْعَفا‏‏» ‏‎ خدا هلاک کند قومی که تو را کشتند ای فرزندم، چقدر گستاخی‌ نمودند بر خدا و هتک حرمت رسول خدا(ص) نمودند، بعد از تو خاک بر سر دنیا. ‏

‏‏امام به هنگامی که جوانش را در موسم میدان رفتن بدرقه می‌کرد، این آیه را تلاوت فرمود: ‏

‏‏ «‏‏ان الله اصطفی آدم و نوحاً و آل ابراهیم و آل عمران علی العالمین ذریة بعضها من بعض والله سمیع علیم‏‏.» یعنی خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهیم(ع) و خاندان عمران را بر جهانیان برتری دارد، فرزندانی بودند برخی از نسل برخی دیگر پدید آمده و خدا شنوا و داناست. تلاوت این آیه توسط امام در ارتباط با حضرت علی اکبر(ع) درجه‌ای از مکارم را برای این جوان ثابت می‌کند. ‏

‏‏امام سجاد(ع) بدن مطهر او را در قبری مستقل و در مجاورت مرقد مطهر پدرش سیدالشهدا(ع) به گونه‌ای دفن کرد که از بقیه قبور مشخص باشد. ‏‎

‏‏ائمه معصومین(ع) در روایات، احادیث و زیارات مستقل او را به پاکی و وارستگی ستوده‌اند. چنانکه در زیارت ناحیه مقدسه آمده است، خطاب به علی اکبر(ع) بگو: «‏‏السلام علیک یا اوّل قتیل من نسل خیر خلیل(ع)‏‏» ‏

‏‏سید بن طاووس در مصباح الزائر می‌گوید: «پایین پای حضرت اباعبدالله(ع) و روبروی مرقد حضرت علی اکبر ایستاده و می‌گویی: ‏‏السلام علیک ایها الصدیق الطیب الطاهر الزکی الحبیب المقرب وابن ریحانة رسول الله‏‏...» ‏